Pinkpop kent meer dan 60.000 Jan Smeetsjes

Wanneer er gezegd wordt, Nederland heeft 6 miljoen bondscoaches, dan mag dit zeker ook gelden voor iedereen die een mening heeft over het  grootste festival van Nederland: Pinkpop! In 1996 mocht ik als 16 jarige puistenkop van mijn ouders zomaar 3 dagen met vrienden naar Pinkpop toe en bleef ik “slapen” op de camping. Ik heb 3 dagen lang mijn ogen uitgekeken naar de bonte verzameling rockers en punkers en mezelf enorm stoer gevoeld in de ontelbare moshpits en door de kistjes van crowdsurfers in mijn nek omdat je toen heel makkelijk vooraan kwam te staan. Dat was een kwestie van mee springen met de rest en van een Golden Circle had nog nooit iemand gehoord. Elkaar kwijtraken gebeurde zeer regelmatig, maar toch wist je elkaar altijd weer te vinden op het festival terrein en dat zonder mobiele telefoons, iets wat nu echt onmogelijk lijkt. Sindsdien ben ik een zeer regelmatige bezoeker gebleven en tegenwoordig ga ik met mijn vrouw en dochter, zo ook dit afgelopen weekend, dus ik denk dat ik wel een ervaringsdeskundige ben geworden.

Ook nu heb ik alweer een geweldig pinksterweekend gehad op Megaland, maar ik verbaas me over de stortvloed aan de negatieve reacties die ik overal lees in de diverse media en vooral op Twitter. Nu weet ik echt wel dat het veel leuker is en dat je meer aandacht krijgt wanneer je negatief schrijft, maar ik vraag me echt af wat mensen verwachten? Want bij Justin Bieber, waar heel veel nieuwe generatie Pinkpop bezoekers dolblij van zijn geworden, lees ik dat het niks is voor Pinkpop, maar bij de ouderwetse Pinkpop acts System of a Down, Live en Liam Gallagher lees ik dat het allemaal vervlogen tijd is….

De reden dat we nu zoveel recensies en meningen tot ons krijgen is natuurlijk een tijdsdingetje, want 20 jaar geleden zag ik alleen wat foto’s in Dagblad De Limburger, maar nu zoeken we naar een soort bevestiging op internet wat we zelf gezien hebben. Datzelfde tijdsdingetje geldt ook voor een festival, het is toch ondenkbaar dat een groot festival als Pinkpop niet met zijn tijd is meegegaan de afgelopen 20 jaar. Ongeveer 10 jaar geleden was Pinkpop op sterven na dood, omdat die keiharde rock, metal en punk een steeds kleinere doelgroep wist aan te spreken, logisch toch, want de interesse en trends van mensen veranderen ook continue. Vandaar dat ik respect heb dat Pinkpop met die trend mee durfde te gaan en dat is een van de grote redenen dat het festival nog steeds bestaat.

Maar laten we eerlijk zijn, als ik een artiest echt wil zien, dan ga ik toch naar een eigen show van die artiest, dan sta ik met gelijkgestemden en krijg ik de artiest op zijn best met een complete show. Dit jaar waren er 56 verschillende acts verdeeld over 4 podia, bijna altijd 2 keuzes gelijktijdig en als er dan echt niets interessants voor je speelt, dan zijn er nog zoveel dingen te zien of te beleven. Ook voor mij waren er wel een aantal tegenvallende acts, maar ik heb wel weer nieuwe artiesten gevonden die mijn Spotify playlist verrijkt hebben, zoals Charl Delemarre, Machine Gun Kelly en James Arthur, maar ook weer opnieuw genoten van Richard Ashcroft, Kensington en Prophets of Rage. Daarnaast heb ik ook veel respect gekregen voor Chef Special, Guus Meeuwis en Broederliefde, die niet in mijn genre zitten, maar wel met veel passie een heel veld in vuur en vlam weten te zetten. Maar dat hoeft verder niemand met me eens te zijn, want ik ben slechts 1 van de 60.000 Jan Smeetsjes.

Maar weet je wat ik nu echt het mooiste van Pinkpop 2017 vond en ik bijna nergens terug heb gelezen. In een tijd waarin de wereld in brand staat, staan er 3 dagen lang tussen de 50.000 en 60.000 mensen in de meest verschillende vormen qua uiterlijk, ras, geaardheid en noem het maar op bij elkaar en ik heb me op het Megaland terrein geen moment ongemakkelijk gevoeld en voelde alleen maar respect en liefde voor elkaar. En wanneer je dan met zoveel mensen om je heen 3 dagen kunt genieten van je eigen gezin, dat is me veel meer waard dan een paar optredens waar je meer wat van had verwacht!!

Menu